„TOP 35 moich ulubionych filmów wszechczasów” – Ostatni, pożegnalny post Filmaniaka

Pewien słynny człowiek, który walczył w Wietnamie, a po skończonej wojnie został też mistrzem świata w grze tenisa stołowego, po to by następnie zostać założycielem korporacji do połowu krewetek i w końcu też przebiegł przez całe Stany Zjednoczenie, powiedział kiedyś: „Życie jest jak pudełko czekoladek: Nigdy nie wiesz, co ci się trafi„. Autorem tego cytatu jest nie kto inny jak tytułowy i kultowy do dnia dzisiejszego Forrest Gump. Choć on sam nigdy nie był traktowany na poważnie, to jednak w tych właśnie słowach idealnie określił całe nasze ludzkie, które nie składa się z zaplanowanego przez nas planu, a ciągłych przypadków, które prowadzą nas do pewnego punktu i następnie do kolejnego. Ja sam nigdy parę lat temu bym nie pomyślał, że mogę zafascynować się kinem i zostać recenzentem filmowym. A jednak tak właśnie się stało.

Każda jednak piękna historia potrzebuje swojego też zakończenia. Często trudnego i niełatwego w wyborze, ale jednak koniecznego by skończyć z tarczą, a nie na tarczy. I dla mnie przyszedł właśnie taki moment. To mój ostatni post. Na blogu, który stworzyłem z serca i bezgranicznej miłości do świata kina, by i przed wami odkrywać to, ile odnaleźć w nim można piękna. Nie jest to łatwa dla mnie chwila, ale chciałem stworzyć ten post, by opowiedzieć wam na sam koniec jeszcze jedną historię. Moją. Tego w jaki sposób pokochałem kino i jakie ma ono osobiście dla mnie miało znaczenie. Dlatego choć ten post faktycznie został napisany przez Filmaniaka, tego znanego już Wam zafiksowanego maniaka na punkcie kina, to też tym razem kogoś jeszcze, zwykłego człowieka, Kubę Lewandowskiego.

Zdjęcie z filmu „Skazani na Shawshank” (reż.: Frank Darabont)

Choć ten mój ostatni post powstał głównie dlatego, by pokazać Wam listę filmów, które miały dla mnie osobiście największe znaczenie i najbardziej oddziałowały na mnie emocjonalnie, to mam nadzieję, że na chwilę przystaniecie i zatrzymacie się, by poznać również moją historię i tego w jaki sposób odkryłem piękno w kinie. Do tego momentu doszło nieco ponad 5 lat temu. Wówczas to byłem chłopcem, który sam na sobie wywoływał presję do tego, by być jak najlepszym i sam odczuwał presję ze strony innych ludzi. Ta presja udzielała mi się coraz mocniej, do tego stopnia, że starając się więc by być jak najlepszym, przestałem myśleć o swoim zdrowiu, a jedynie o tym, by dojść na sam szczyt. I jak się można tylko domyślić, wkrótce potem upadłem na sam dół.

Straciłem wówczas wolę życia. Wydaje mi się zresztą, że w życiu niemal każdego człowieka dochodzi do takiego momentu, gdy nie wie, co ma z sobą począć. Gdy już nie widzi dla siebie dalszej ścieżki, która mogłaby mu przynieść radość i spełnienie, a jedynie ciemne, wyboiste, w których kryją się tylko cienie i kolejne upadki. I najgorszym, co można wówczas zrobić, to poddać się. Ja sam byłem o krok od popełniego tego największego błędu. Lecz dzięki wsparciu rodziny i własnej wierze zdołałem się wyciągnąć z tego dołka i z tej wyboistej drogi powrócić z powrotem na dobrą ścieżkę. Pewnie, nie była ona zawsze prosta, ale mimo to dawała nadzieję, że jednak na jej końcu znajdę coś, co nazywają pozornie „szczęściem”.

Zdjęcie z filmu „Boyhood” (reż.: Richard Linklater)

I wtedy właśnie w moim życiu pojawiły się filmy. Z początku ich oglądanie sprawiało mi jedynie zwykłą frajdę i służyły jako oderwanie się od rzeczywistości i trudów dnia codziennego, lecz z czasem odkryłem w sobie, jak w niezwykły sposób mnie one fascynują i jak wiele zawsze po ich obejrzeniu mam do powiedzenia. Początkowo tą wiedzą dzieliłem się jedynie z małym gronem znajomych, ale z czasem oni sami zaproponowali mi rozszerzenie go w postaci założenia blogu. W ten oto właśnie sposób powstał wkrótce potem blog Filmaniaka. Można by więc powiedzieć, że filmy, pisanie recenzji i blog odegrały dla mnie pewnego rodzaju funkcję terapeutycznę. Dzięki nim nauczyłem się z powrotem przyswajać do społeczeństwa, rozumieć problemy i znajdywać sposoby na to jak się z nimi uporać. W gorszych chwilach włączałem sobie pozytywne i pełne akcji widowiska, których oglądanie sprawiało mi radość, a w szczęśliwsze z kolei wartościowe historie, które uczyły mnie nieco więcej na temat życia.

I nie raz te filmy zmuszały mnie one do myślenia, przyznam szczerze że zdarzało mi się też nie raz wzruszać się na nich (co dla chłopaka mogłoby się wydać trochę wstydliwe), innym razem przerażały mnie, powodowały uśmiech na twarzy, a nawet sprawiały że w trakcie oglądania ich czułem adrenalinę, poczucie epickości i chęć dalszego poznawania tych historii. Stąd też w tym oto ostatnim poście w miejsce tradycyjnej pożegnalnej recenzji chciałbym podzielić się z Wami moim osobistym rankingiem moich ulubionych i Najlepszych Filmów w historii kina, jakie dane było mi obejrzeć. Od razu zaznaczam, że ranking ten jest czysto subiektywny i często z powodu samej tematyki, jaką podejmował wpłynął na mnie w taki, a nie inny sposób. Początkowo chciałem też stworzyć zestawienie 10 takich filmów, ale zdałem sobie sprawę, że powstało tyle znakomitych filmów, że nie byłbym w stanie dokonać tak okrojonej selekcji. Stąd ostatecznie zdecydowałem się na stworzenie listy takich 35 produkcji, które wywołały na mnie największy wpływ i które też uważam za najlepsze świadectwa piękna kina. Na liście znajdą się więc zarówno klasyki, które znają wszyscy, jak i też nieco nowsze filmy, które wywarły na mnie wielki wpływ emocjonalny. A ja już tylko mogę zaprosić Was serdecznie do jej zobaczenia!

Zdjęcie z filmu „Życie jest piękne” (reż.: Roberto Benigni)

Ranking 35 najlepszych i najważniejszych filmów okiem Filmaniaka:

35. „Leon Zawodowiec” (reż.: Luc Besson)

Znalezienie się tej produkcji na tej liście to absolutnie nie jest dla mnie żadne zaskoczenie – bo z pozoru to zwykły akcyjniak o płatnych mordercach, a w rzeczywistości niezwykle mądra i pełna symboliki surowa opowieść o roślinkach, poszukujących wciąż sensu życia, a dostrzegających je dopiero w chwili śmierci. Świetnie zrealizowany, z znakomicie wpasowaną muzyką Ludwiga van Beethovena i w końcu znakomitym trio aktorskim – Jean Reno, Gary Oldman i zaliczająca tu swój debiut aktorski Natalie Portman. Tego filmu nie da się nie pokochać.

34. „Ben-Hur” (reż.: William Wyler)

Od premiery tego filmu minęło już ponad 60 lat, a mimo to do dziś ogląda się go tak samo z tymi samymi wypiekami na twarzy i emocjami, które na długo nie schodzą po zakończeniu seansu. To wprost niesamowite, że już w tych czasach ludzie byli zdolni do tworzenia tak emocjonujących, widowiskowych, wzruszających, a przy tym epickich filmów. Fakt, że „Ben-Hur” otrzymał w tym czasie aż 10 Oscarów nie powinien być dla nikogo zaskoczeniem. Co prawda, po latach może i nieco kłuje w oczy swoimi pewnymi niedociągnięciami, czy sztucznym graniem na emocjach, ale wówczas był to naprawdę ewenement na skalę światową. I choćby z tego powodu zasługuje na dozgonny szacunek i podziw.

33. „Milczenie owiec” (reż.: Jonathan Demme)

Nie będę ukrywał, że od dzieciństwa jestem fanem wszelkiego rodzaju thrillerów i kryminałów, gdzie trzeba rozwiązać tajemnicę seryjnych morderstw. Nic więc dziwnego, że ten film mnie aż tak zachwycił. Nie dość bowiem, że wciągający, to jeszcze nieprzewidywalny do tego stopnia, że z czasem zaczyna zabawę w grę kryminalną… z samym widzem. A na deser jeszcze znakomite aktorstwo na czele z piorunującym Anthony’m Hopkinsem w roli Hannibala Lectera, a poza nim także fantastyczna Jodie Foster i niezapomniany Ted Levine. Thriller perfekcja.

32. „Gladiator” (reż.: Ridley Scott)

Prawdopodobnie najbardziej epicki film w całej karierze Ridleya Scotta, któremu przecież już nie raz zdarzało się zrobić wielki blockbuster. Czy film trafnie oddaje realia starożytnego imperium romańskiego? Pewnie i nie. Czy często gra na emocjach widza? Pewnie tak. Ale jednego i tak nie można mu odmówić: To fantastycznie wykonana i epicka opowieść z piękną muzyką Hansa Zimmera, świetnie wykreowanym światem i mistrzowską reżyserią. Same pojedynki gladiatorskie do dziś budzą duże wrażenie, a obsada spisała się znakomicie na czele oczywiście z Russellem Crowe, który zaliczył tu rolę życia, ale i wartym docenienia doskonałym Joaquinem Phoenixem w wprost porażającej kreacji złego do szpiku kości Kommudusa. To wszystko zaś przekłada się na niezapomniany seans.

31. „Indiana Jones i ostatnia krucjata” (reż.: Steven Spielberg)

Nie będę ukrywać, że od dzieciństwa byłem fanem wszelkiego rodzaju kina wielkiej przygody, gdzie wraz z bohaterami ruszałem na poszukiwanie jakiś skarbów, odkrywałem tajemnice oraz starożytne cywilizacji i w końcu byłem też wrzucany w wir kolejnych przygód. Zresztą tym moim pierwszym wymarzonym zawodem był właśnie… archeolog. I wynikało to głównie w związku z obejrzeniem kultowej sagi Stevena Spielberga o pewnym niepozornym archeologu ze słynnym lassem, kapeluszem i twarzą Harrisona Forda. I właśnie ten film nie tylko uznaję za najlepszą odsłonę serii, ale i wzór dla kina przygodowego. Z masą genialnych lokacji (Wenecja, Austria, czy Bliski Wschód), świetnych scen humorystycznych i akcji, a do tego jeszcze z legendarną końcówką w poszukiwaniu Świętego Graala. Niektórych może zdziwić na liście ta produkcja, ale cóż, uważam „Ostatnią Krucjatę” za najlepszy film przygodowy w historii. To wystarczy.

30. „Incepcja” (reż.: Christopher Nolan)

Jeśli będziecie doszukiwać się w tym filmie za wszelką cenę prawdy naukowej, to gwarantuję Wam, że go nie polubicie. Dlatego też wszystko w tym przypadku zależy od nastawienia widza, bo jeśli potraktuje go na zasadzie zwykłej rozrywki, to nigdy więcej w życiu nie uświadczy takiego rollercoastera. Mamy tu bowiem do czynienia z świetnie napisanym i obłędnie wykonanym kinem sci-fi, które przekracza wszelkie granice. Znakomita muzyka Hansa Zimmera do dziś wywołuje ogrom emocji, a i hollywoodzka obsada z takimi głośnymi nazwiskami jak Joseph Gordon-Levitt, Tom Hardy, Cillian Murphy, czy Ken Watanabe świetnie się spisuje. Na osobne brawa zasługuje też emocjonalny wątek głównego bohatera, granego świetnie przez Leonardo di Caprio, czy też w końcu niesamowicie zrealizowane sceny akcji. Christopher Nolan zawsze był najlepszy, kiedy stawiał na akcję, a nie pseudofilozoficzne ekspozycje. I „Incepcja” to tego najlepszy przykład.

29. „Łowca Androidów” (reż.: Ridley Scott)

Kiedy po raz pierwszy obejrzałem film, to nie zrozumiałem go. Potrzebowałem dwóch, a nawet trzech seansów, by w pełni docenić kunszt Ridleya Scotta i uznać za jeden z najlepszych filmów sci-fi w historii kina. Można by powiedzieć, że z czasem dojrzałem do niego. Ale było naprawdę warto. To bowiem jedyne w swoim rodzaju filmowe doświadczenie, którego warto doświadczyć. Pogrążony w mroku i ciągłym deszczu cyberpunk z masą latających statków, wymysłów nowej technologii i przemocy. A w tym wszystkim także tytułowych Androidów, ściganych za to… że są. Mroczna, niepokojąca, ale i przy tym jak doskonale wykonana interpretacja przyszłego świata, w którym poza fenomenalną stroną wizualną na osobne zachwyty zasługuje przecudowna muzyka Vangelisa i świetna obsada z Harrisonem Fordem i ś.p. Rutgerem Hauerem, którego cytat: „All those moments will be lost in the time… like tears in rain” stał się legedną. I jeszcze ta bogata symbolika! Ach, coś pięknego!

28. „Taksówkarz” (reż.: Martin Scorsese)

Jednym z obecnie najbardziej popularnych wciąż filmów, pomimo swojej trudnej tematyki jest „Joker” Todda Phillipsa. Nie każdy jednak wie, że jego sukces nie byłby w ogóle możliwe gdyby nie powstanie w przeszłości dwóch filmów Martina Scorsese, na których „Joker” się wzoruje. Bo to swoista wariacja „Króla komedii” i „Taksówkarza”. Szczególnie warto zwrócić właśnie uwagę na tego drugiego, bo portret psychologiczny Arthura Flecka pod wieloma względami przypomina ten Travisa Bickle’a. Opowiadający historię straumatyzowanego weterana wojny w Wietnamie, chorującego na depresję i samotność, nie tylko wciąga od pierwszych minut, ale i poraża swoim wizerunkiem Nowego Jorku, który przypomina piekło, gdzie za każdym rogiem kryje się zło. To w końcu znakomity portret psychologiczny i najprawdopodobniej rola życia Roberta de Niro, który kryje w sobie wiele symboliki. Jak można nie doceniać tego filmu?

27. „Siedem” (reż.: David Fincher)

Nie jest to może siódme miejsce (choć gdyby odjąć dwójkę to by się zgadzało), ale to i tak jeden z najlepszych thrillerów, jaki powstał. Wciągający od samego początku, przerażający, a zarazem wciąż fascynujący. To wielki wyczyn scenariopisarski i reżyserski, w którym ciężko dopatrzeć się jakichkolwiek błędów, a w końcu popis aktorski Morgana Freemana i Brada Pitta, którzy wprost są doskonali. Nie można też nie wspomnieć o Kevinie Spacey, który choć pojawia się niewiele, to i tak jego rola przeszła już do historii kina. I trudno się temu specjalnie dziwić, bo jest znakomity. Tak jak i cały film, choć małym problemem jest to, że przy uważnym oglądaniu staje się dość… przewidywalny. A mimo to wciąż widowisko jedyne w swoim rodzaju.

26. „WALL-E” (reż.: Andrew Stanton)

Każdy w swoim życiu ma taki film dzieciństwa, który nawet po latach ogląda wciąż z tym samym wzruszeniem i zauroczeniem jak za pierwszym razem. I w moim przypadku takim widowiskiem była z pozoru dziecinna animacja Andrewa Stantona. Mówię jednak z pozoru, bo z upływem lat odkryłem ile mądrości skrywa w sobie i jak wiele ważnych problemów społecznych porusza ona w swojej treści. Przede wszystkim to jednak niezwykle poruszająca opowieść o samotności oraz odnalezieniu swojego miejsca w świecie. Doskonale wykonana, niezwykle zabawna, a przy tym wzruszająca do łez przepiękną relacją tytułowego robobcika WALL-E z Eve. Coś cudownego.

25. „Lśnienie” (reż.: Stanley Kubrick)

Bardzo, ale to bardzo kontrowersyjny, mocny, a przy tym także wykraczający poza swoje ramy czasowe. Niejeden powie, że to zwykły przerost formy nad treścią, że stylistycznie film odrzuca, ale Stanley Kubrick nigdy nie brał jeńców i nie był litościwy, o czym najlepiej świadczy fakt, że i sam autor książkowego pierwowzoru Stephen King uznaje ten film za profanację. A jednak mimo to ten film jest znakomity i wciąga już od samej pierwszej sceny. Niezwykłe budowanie napięcia, nastrojowa muzyka, scenografia i w końcu piorunująca rola Jacka Nicholsona – to wszystko się składa na totalne kino grozy. Szkoda tylko, że Shelley Duvall na drugim planie jest tak sztuczna… ale mimo to ten film to „must watch”. I lepiej przedtem nie czytać książki. Dobrze radzę.

24. „Bękarty wojny” (reż.: Quentin Tarantino)

Tak właściwie, to ciężko dokładnie mi określić, za co najbardziej to uwielbiam to widowisko, że mógłbym je oglądać godzinami. Być może to zasługa znakomitego klimatu, dzięki któremu nie można przyrównać tego filmu z żadnym innym. A może doskonałe odwzorowanie lat wojennych o najdrobniejsze szczegóły do tego stopnia, że aktorzy posługują się językiem niemieckim oraz francuskim? Świetnego motywu przewodniego Ennio Morricone? A może w końcu fenomenalnej obsady, w której bryluje nagrodzony za tą rolę Oscarem Christoph Waltz jako psychopatyczny „Łowca Żydów” Hans Landa (scena dialogu i mleka na samym początku to arcydzieło)? A może zasługa pozostałej części obsady na czele z takim gwiazdozbiorem jak: Michael Fassbender, Til Schweiger, czy Brad Pitt? Trudno mi zdecydować, ale wiem jedno: Ten film jest znakomity!

23. „Blade Runner 2049” (reż.: Denis Vileneuve)

Jedna z najnowszych produkcji w zestawieniu, ale jestem pewien, że nawet i po kilkudziesięciu latach będzie to arcydzieło uznawane za jeden z najlepszych z filmów sci-fi, jaki kiedykolwiek powstał. „Blade Runner 2049” to bowiem widowisko fascynujące, świetnie czerpiące z pierwszej części pewne elementy, a przy tym ukazujące w zupełnie odmienny sposób świat i wciągające w swoje sidła mrocznej tajemnicy już od pierwszej minuty. Fakt, że pomimo braku literackiego w tym przypadku pierwowzoru w porównaniu do 1 części, udało się stworzyć tak zapierające dech w piersiach, cudowne pod każdym względem, pełne symboliki, a przy tym też niezwykle dojrzałe widowisko, dowodzi jedynie kunsztu i geniuszu Denisa Vileneuve. To także w końcu niesamowita uczta wizualna, z przepięknymi zdjęciami Rogera Deakinsa, z których każde ujęcie dałoby się stawić do osobnej ramki, najlepszymi w historii efektami specjalnymi i mroczną muzyką. Dzieło przeznaczone nie dla każdego, ale bez wątpienia spektakularne.

22. „Mroczny Rycerz” (reż.: Christopher Nolan)

Nie twierdzę, że jest to niezwykle ambitny film, bo jedyne w czym ma służyć, to do rozrywki. Ja sam jednak jako wieloletni fan, który w dzieciństwie oglądał w telewizji na przemian kreskówki Spider-Mana z Batmanem, uważam film za najlepszy hollywoodzki blockbuster, jaki kiedykolwiek powstał. Ze znakomicie zainscenizowanymi scenami akcji, począwszy od początkowego napadu na bank aż na fenomenalny pościg ciężarówki w Gotham, znakomicie przemyślaną intrygą oraz kapitalną obsadą. Christian Bale, Gary Oldman, Morgan Freeman, Michael Caine – każdy z nich daje tu z siebie wszystko, ale prawdziwym Królem Gotham jest jedyny w swoim rodzaju Książę Zbrodni, Joker, a więc nie kto inny jak ś.p. Heath Ledger. Jego fenomenalna rola już na zawsze przejdzie do historii kina, zresztą tak jak i cały „Mroczny Rycerz” jako bezapelacyjnie najlepszy film na podstawie komiksów o superbohaterach.

21. „Parasite” (reż.: Joon-ho Bong)

Bardzo świeża i na temacie produkcja, po której jeszcze nie zdążyła zejść sława po ogromnym zwycięstwie na tegorocznej gali Oscarów, a i tak już znalazła się w tym zestawieniu. Dlaczego? Nigdy bowiem przedtem nie dane było nam spotkać się z takim arcydziełem, które znakomicie łączy w sobie nie tylko trafną groteskę, thriller i kino rozrywkowe, ale jednocześnie też zwraca uwagę widzę na bardzo ważne i aktualne wątki społeczne. Nawet kiedy widzowi wydać się może że zna już zakończenie tej historii, Bong uderza widza z zupełnie innej perspektywy, sprawiając, że nic nie jest już takie samo. I robi to w dodatku w mistrzowski sposób. Co jednak najlepsze w tym wszystkim, „Parasite” nie jest tylko przeznaczony dla tych ambitniejszych kinomanów, ale i tych, którzy po kinie oczekują zwykłej rozrywki. W ten oto sposób Bong odnalazł tu istny złoty środek i z pewnością zostanie na długo zapamiętany.

20. „Pianista” (reż.: Roman Polański)

Fakt, że ten film został nakręcony w Polsce, tylko dodaje mu realizmu, który i tak wylewa się już strumieniami z tego znakomitego dzieła Romana Polańskiego. Dla niektórych sprawa to sporna, czy to faktycznie najlepszy film w jego karierze, ale z całą pewnością najważniejszy i to widać. Pieczołowicie oddany realizm, brutalne, zapadające na długo w pamięci sceny, a przy tym także swoista krwawa i brudna pocztówka z wojennej Warszawy. Nie wspomnieć nie można w końcu o fenomenalnej tytułowej kreacji Adriena Brody’ego, który urodził się chyba po to, by wcielić się w rolę Władysława Szpilmana, czy niesamowitych zdjęciach Pawła Edelmana. To wszystko składa się na obraz kompletny, który powinien znać każdy. Do dziś nie potrafię wybaczyć Akademii, że to średnie „Chicago” w miejsce „Pianisty” otrzymało Oscara za Najlepszy Film.

19. „Dobry, zły i brzydki” (reż.: Sergio Leone)

O tym klasyku powiedziano już chyba wszystko. Dlatego biorąc przykład z głównego bohatera, bezimiennego rewolwerowca, będę się streszczał ze swoją opinię, nim ktoś mnie dopadnie na Dzikim Zachodzie. A więc. Fantastyczna reżyseria Sergio Leone. Niesamowity klimat. Wyjęty jak z Dzikiego Zachodu. Genialny Clint Eastwood. Świetni Eli Wallach i Lee Van Cleef. Fantastyczna muzyka Ennio Morricone. I ten świetny, dramatyczny finałowy akt! Jeden z najlepiej wykonanych filmów w historii. A już na pewno, najlepszy western.

18. „Aż poleje się krew” (reż.: Paul Thomas Anderson)

Rola życia arcymistrza aktorskiego Daniela Daya-Lewisa, a zarazem zapewne też najlepszy film w całej karierze Paula Thomasa Andersona. Skąpany w smolistej ciemności jak ropa naftowa, w którym nie da się znaleźć coś takiego jak uczciwość, czy szczęście jest wyrazem najwyższego kunsztu reżyserskiego, ale i nie tylko, bo ukazuje także jak chciwość, bezwzględny kapitalizm i konsumpcjonizm mogą zniszczyć każdego człowieka. Pod względem scenariuszowym mamy tu do czynienia z mistrzowskim portretem psychologicznym rozpadającego się i popadającego w coraz większe szaleństwo człowieka, a i wizualnie jest świetnie zrobiony. Poza Day-Lewisem na drugim planie błyszczy też Paul Dano. To trudne w odbiorze i mocne, ale dzieło kompletne.

17. „Chłopcy z ferajny” (reż.: Martin Scorsese)

Martin Scorsese w swojej karierze nakręcił wiele kultowych filmów z pogranicza przeróżnych gatunków, ale tym, w którym zdecydowanie najlepiej się zawsze odnajdywał, był gangsterski. Nie bez przyczyny w końcu nazywa się go królem kina gangsterskiego, o czym udowodnił wiele razy, a najlepszym tego przykładem okazali się właśnie tytułowi „Chłopcy”. Jego wizytówką na samym wstępie jest oczywiście trójka wybitnych aktorów – Robert de Niro, Ray Liotta i Joe Pesci, którzy stworzyli tu niezwykłe kreacje, ale to nie jedyne zalety. Świetny jest zwłaszcza klimat oraz sam soundtrack, w którym wykorzystano kilkadziesiąt doskonałych piosenek. A w tym wszystkim jest to mądra historia o gangsterach, którzy z dnia na dzień muszą obawiać się o swoje życie i robić kolejne paskudne rzeczy, by przeżyć. Mądre i wykonane z pełną gracją.

16. „Czas Apokalipsy” (reż.: Francis Ford Coppola)

Jako fan „Jądra ciemności” Josepha Conrada nie mogłem przejść obojętnie koło tego filmu, choć co ciekawe… za pierwszym razem w ogóle mi się nie spodobał. Trudno zresztą się zdziwić, bo to bardzo wymagający seans, który poprzez swoje bardzo powolne tempo i stosunkowo mało akcji, może z miejsca odrzucić część widzów. Po jednak ponownym seansie jestem pod wrażeniem, bo to niezwykle ambitne i dojrzale zrobione antywojenne kino, które w najlepszy możliwy sposób pokazuje jak wielkie piętno wojna odciska na ludziach poprzez surfowanie, muzykę Wagnera i w końcu napalm. Doskonałe trio aktorskie Sheen-Brando-Duvall tylko dodaje wartości artystycznej, a kamera Vittorio Storaro wyprawia tutaj istne cuda. Byłoby jeszcze wyżej gdyby nie końcówka, która nigdy… do mnie nie przemawiała.

15. „Siedmiu samurajów” (reż.: Akira Kurosawa)

Jeden z najbardziej legendarnych filmów, dzięki któremu zakochałem się w świecie samurajów i zafascynowała mnie cały Kraj Kwitnącej Wiśni. Obejrzenie tego filmu było dla mnie naprawdę ogromnym zachwytem, bo choć pochodzi z 1954 roku, to do dziś ogląda się go aż z wypiekami na twarzy, a jakże przy tym to jest fenomenalnie zrobione widowisko! Które od samego początku w wspaniały sposób ukazuje kulturę samurajów i Japonii, a przy tym szczególnie w finałowym etapie dostarcza tyle rozrywki i emocji związanych z walką samurajów, że tego nie po prostu nie da się opisać w słowach! Dodatkowo fenomenalna obsada na czele z najbardziej legendarnym aktorem japońskim w historii Toshirô Mifune i ta nastrojowa muzyka! Zdaję sobie sprawę z tego, że Akira Kurosawa ma na swoim koncie wiele kultowych filmów, ale to właśnie ten uznaję za jego najważniejszy, a zarazem najlepszy. Obejrzeć ten film, to jak przenieść się do innego świata. I to w dosłownym tego słowa znaczeniu.

14. „Psychoza” (reż.: Alfred Hitchock)

Kolejna na tej liście klasyka filmowa, której nikomu przedstawiać nie trzeba. Jeden z najbardziej kultowych filmów, a już na pewno najbardziej popularny horror wszechczasów. Choć od premiery tej legendy minęło w tym roku przeszło 60 lat, to w dalszym ciągu zachwyca i poraża zarazem. Do dziś inni twórcy horrorów mogą jedynie pomarzyć o tym, by dorównać – bo można narzekać na to, że film się zestarzał, że końcówka jest nieco łopatologiczna, ale i tak jednego nie można odmówić Hitchockowi: W najlepszy możliwy sposób ukazał światu, jak należy budować napięcie w filmach. Pełno kultowych scen, fantastyczna rola Anthony’ego Perkinsa i porażająca muzyka. Horror wszechczasów.

13. „Król Lew” (reż.: Rob Minkoff, Roger Allers)

Najbardziej kultowa animacja w dziejach kina? Śmiem tak sądzić. Co jest tutaj znakomite? Mam wrażenie że wszystko. Począwszy od bardzo angażującej historii, którą ogładą się z rosnącym zainteresowaniem do samego końca, masy świetnie rozpisanych bohaterów, stanowiących też pewnego rodzaju archetypy ludzkich zachowań, przez doskonale dobrane piosenki aż w końcu po samą emocjonalną stronę – nikt mi nie powie, że śmierć pewnej postaci go nie wzruszyła, a ile można się uśmiać, oglądając relację Timona i Pumby! Nie wspominając już o samej przepięknej muzyce Hansa Zimmera, za którą zasłużenie odebrał Oscara. Do dziś wspominam go z wielką miłością i tym bardziej jestem wściekły, że Di$ney stworzył jego przeciętny remake w formie przyrodniczej z nadmiarem CGI. Bo takich klasyków się nie rusza. Król jest tylko jeden.

12. „Życie jest piękne” (reż.: Roberto Benigni)

Jeden z najpiękniejszych, najmądrzejszych i najbardziej wzruszających filmów jakie dane mi było kiedykolwiek zobaczyć. Opowiada o wojnie i wielu innych tematach społecznych w tak niezwykły i nietuzinkowy sposób, że aż ciężko uwierzyć, jak ktoś mógł wpaść na stworzenie tak oryginalnej i poruszającej historii nawet po wielu latach. Sam wcielający się w główną rolę, a zarazem także reżyser, Roberto Benigni stworzył tu swoje „opus magnum” i trudno się temu dziwić, bo jest to naprawdę najwybitniejsze dzieło w jego dorobku. Piękna muzyka, bardzo trafne ukazanie reali wojennych, a przy tym niezwykła pogoda ducha i wielkie serce Benigniego, które aż udziela się oglądającemu. Coś pięknego.

11. „Pulp Fiction” (reż.: Quentin Tarantino)

Nie znać tego filmu to tak jakby nie kojarzyć „Gwiezdnych Wojen” czy „Terminatora” – hańba dla każdego kinomana. Bo „Pulp Fiction” to film kultowy – wszystko jest tu takie, jakie być powinno. Począwszy od niezwykle charyzmatycznych bohaterów, przez niezwykle fascynującą historię, a skończywszy w końcu na końcówce – legendarnej i niezapomnianej, która na długo przejdzie do historii. Ten film jest tak doskonały, że nawet pojawiający się w obsadzie Jon Travolta, za którym osobiście nie przepadam i uważam go za przeciętnego aktora, gra pierwsze skrzypce i zalicza rolę życia. To dzieło zrodzone z miłości do kina, czerpiące od wielu legendarnych dzieł, a przy tym wyróżniające się na tle wszystkiego. Miszmasz gatunków w najlepszym możliwym wydaniu, a żeby było mało, dochodzi do tego świetna obsada – Bruce Willis, Uma Thurman, Harvey Keitel i ulubieniec Tarantino, czyli Samuel L. „Motherfucker” Jackson. Praktycznie dzieło bez zmazy.

10. „Gwiezdne Wojny: Imperium Kontratakuje” (reż.: Irvin Kershner)

Ten film to czysta perfekcja i poezja. Efekty specjalne do dziś się nie zestarzyły, design planet takich jak Hoth, czy Dagobah budzi do dziś olbrzymie wrażenie, wątki znanych nam bohaterów są tutaj rozwinięte w sposób mistrzowski i to do tego stopnia, że nawet z pozoru banalny wątek romantyczny Hana i Lei ogląda się z ogromną przyjemnością, jakbyśmy sami to odczuwali. Nie same jednak postacie są tu doskonałe, bo na osobne pochwały zasługują również mistrzowsko zrealizowane sceny akcji, począwszy od ataku Imperium na bazę Rebeliantów na planecie Hoth, a skończywszy w końcu na kultowym pojedynku Luke’a Skywalkera z Darth Vaderem. Z kolei ich późniejsza rozmowa ze słynnym „I’m your father” przeszła do historii. Świetne efekty specjalne, piękna muzyka Johna Williamsa (Yoda Theme <3) – tu wszystko jest idealne.

9. „Skazani na Shawshank”

Co tu długo się rozpisywać… to jest istne arcydzieło, wobec którego naprawdę bardzo ciężko mieć uwagi. Mistrzowsko opowiedziana historia, niesamowite emocje, które na długo udzielają się oglądającemu, znakomita obsada na czele z Morganem Freemanem i Timem Robbinsem, przepiękna muzyka Thomasa Newmana, niesamowicie interesujące postacie na drugim planie i tak jeszcze mógłbym zapewne wymieniać godzinami… Arcydzieło to porusza też wiele wątków społecznych, ukazując wielki smutek i ból, a mimo to pozostawia także po sobie w końcowym akcie pewien promyk nadziei na lepsze jutro. Bo nadzieja nie jest zła – jak to mówi w jednej ze scen główny bohater filmu, Andy Dufresne – a być może jest to najlepsza rzecz, która może się przydarzyć w życiu. A dobre rzeczy nigdy nie giną. I „Skazani na Shawshank” są właśnie takim dziełem – wiekopomnym.

8. „Forrest Gump” (reż.: Robert Zemeckis)

Nie bez przyczyny na początku tego artykułu przytoczyłem właśnie cytat z tego filmu, bo chyba nie znam żadnego innego dzieła jak „Forrest Gump”, które by było kopalnią niezwykle mądrych cytatów. Bo oczywiście, można by powiedzieć że tytułowy, główny bohater nie grzeszy zbytnio inteligencją i pojawia się tu pełno komediowych wstawek, które rozśmieszają widza do łez, ale przy tym to niezwykle uniwersalne widowisko porusza także parę bardzo ważnych i trudnych tematów społecznych jak blizny po wojnie, samotność, czy w końcu śmierć. A mimo to, ten film wciąż pozostawia po sobie promyk nadziei na lepsze jutro i ukazuje, że pomimo tylu ogromu cierpienia i niesprawiedliwości, można tam gdzieś odnaleźć szczęście. Doskonale napisany, z piękną muzyką Alana Silvestriego, wspaniałym Tomem Hanksem i świetnie partnerującym mu też na drugim planie Gary’m Sinise ten film ma już status kultowego. Całkowicie zasłużenie.

7. „Lot nad kukułczym gniazdem” (reż.: Miloš Forman)

Jeśli ten film zdołał wygrać w wyścigu po Oscara za Najlepszy Film z takimi wielkimi dziełami od wielkich reżyserów jak „Pieskie popołudnie” Sidneya Lumeta, „Barry London” Stanleya Kubricka, czy w końcu niezapomniane „Szczęki” Stevena Spielberga, to wiedz, że masz do czynienia tu z wielkim dziełem filmowym. I tak właśnie jest. Miloš Forman stworzył tu wielkie i niezapomniane dzieło filmowe, o którym wspomina się do dnia dzisiejszego. Zasługa w tym jednak nie tylko jego geniuszu reżyserskiego, ale i świetnego scenariusza, czy doskonałej obsady na czele z Jackiem Nicholsonem i równie fantastyczną Louise Fletcher jako totalitarna Siostra Ratched. Ten film też w końcu porusza wiele niezwykłych tematów i ukazuje w najlepszy możliwy sposób, że zawsze jest warto walczyć o największą godność człowieka, czyli wolność, bo w ten sposób można też poznać siebie samego. To niezwykle mądra i poruszająca historia, którą powinien znać każdy.

6. „2001: Odyseja Kosmiczna” (reż.: Stanley Kubrick)

Chociaż ciężko w to uwierzyć, to właśnie dzięki temu epickiemu dziełu, które powstało przeszło ponad 50 lat temu, kino sci-fi zyskało popularność. Bo choć co prawda już wcześniej powstawały filmy z tego gatunku, to jednak właśnie dzięki Stanleyowi Kubrickowi możemy do dzisiaj cieszyć się tak wieloma produkcjami, poruszającymi temat przyszłości człowieka. Co jeszcze bardziej dla mnie osobiście niesamowite nawet pomimo upływu takiego szmatu czasu to naprawdę ogląda się to wciąż znakomicie! Pewnie, jego bardzo powolne tempo z miejsca odrzuci część widzów, ale ta wizja przyszłości, znakomite efekty specjalne, piękna muzyka i jakże mądre ukazanie, że sztuczna inteligencja przejmie kontrolę nad człowiekiem, sprawia, że ogląda się z rozdziawioną buzią ten film. Kamień milowy dla sci-fi, a zarazem największe świadectwo geniuszu Kubricka.

5. „Ojciec Chrzestny” (reż.: Francis Ford Coppola)

„I spent my whole life trying not to be careless. Women and children can afford to be careless, but not men” – autorem tych słów jest oczywiście jedyny w swoim rodzaju, głowa całej rodziny Corleone, Don Vito, a zarazem w najlepszy możliwy sposób opisują one cały ten arcymistrzowski film jako nie tylko opowieść o więzi rodzinnych, gangsterach, ale przede wszystkim prawdziwych mężczyznach, którzy nie bali się ryzykować życiem dla swojej rodziny. Słowo „prawdziwych” jest tu może na wyrost powiedziane, ale to dlatego że myśląc o rodzinie z czasem faktycznie zaczęli też popełniać coraz większe zło. Francis Ford Coppola ukazuje to w najlepszy możliwy sposób, a przy tym w niezwykły sposób rozwija każdego z bohaterów. Poza fantastycznym scenariuszem i reżyserię, uwagę zwraca też przepiękna muzyka Nino Roty i w końcu także znakomita obsada na czele z Marlonem Brando, Robertem Duvallem, Jamesem Caan i niezapomnianym w końcu Al Pacino. To wszystko sprawia, że mamy tu do czynienia z arcydziełem.

4. „Dwunastu gniewnych ludzi” (reż.: Sidney Lumet)

To chyba moje osobiste największe pozytywne zaskoczenie z jakim miałem do czynienia. Film z pozoru z bardzo prostym schematem, który nie powinien mieć żadnego prawa, by stać kiedyś się legendą kina, bo opowiada jedynie o tytułowej dwunastce przysięgłych, którzy mają osądzić, czy skazać człowieka na śmierć. Sama historia oparta jest właściwie na samych dialogach, nie ma tu żadnych scen akcji. A jednak pomimo tego mnie zachwyciła, jak i cały świat. Na tak piorunujący efekt wpływ miało wiele czynników. Fantastyczna reżyseria Sidneya Lumeta, świetna obsada na czele z niezapomnianym Henry’m Fondą, czy w końcu sam arcymistrzowski scenariusz. Ja sam osobiście uważam, że mamy tutaj do czynienia z najlepszym scenariuszem i dialogami do dnia dzisiejszego, pomimo faktu, że film pochodzi z… 1957 roku! Jeżeli to nie jest prawdziwa magia kina, to nie wiem, w jak inny sposób można to wyjaśnić. Perfekcja.

3. Trylogia „Władca Pierścieni”

Pamiętam jak obejrzałem tą trylogię jako małe dziecko. Pamiętam to, jak pokochałem z miejsca ten świat, tą historię i tych bohaterów. Po kilkunastu zaś latach mogę się wam przedstawić jako wielki fan twórczości Tolkiena, ktry przeczytał wszystkie jego książki o Śródziemiu i to po parę razy każdą z nich. Dla którego trylogia „Władcy Pierścieni” jest najwybitniejszą w całej historii. Być może tak wysokie miejsce w rankingu film ten zawdzięcza z powodu mojej bezgranicznej, fanowskiej miłości, ale nie będę ukrywać, że film ten odcisnął na mnie duże piętno i obok Starej Trylogii „Gwiezdnych Wojen” jako pierwszy sprawił, że pokochałem kino. Obecnie jest to zaś taki film, który jestem w stanie oglądać każdego roku, co samo w sobie o czymś świadczy. A z jaką epicką historią mamy tu do czynienia! I jak przepięknie jest ona wykonana! Wspaniałe zdjęcia, przecudowna muzyka Howarda Shore’a, którą osobiście uważam za najpiękniejszy soundtrack w historii jak nie z tej Ziemi, fantastyczna obsada, czy znakomite efekty specjalne – cała trylogia jest wprost przepiękna. A zarazem to także moje ulubione filmy.

2. „Ojciec Chrzestny 2” (reż.: Francis Ford Coppola)

Wydać by się mogło, że po arcymistrzowskim „Ojcu Chrzestnym” tworzenie jego kontynuacji to zwykłe głupstwo i co najwyżej strzał w stopę, który sprawi że Coppola skompromituje się przed całym światem. Tymczasem mamy tu do czynienia nie tylko z najlepszym sequelem w dziejach kina (o, wybacz mi za te słowa gwiezdnowojenne Imperium!), ale zarazem też prequelem, bo ta historia w kapitalny sposób ukazuje losy młodego Don Vito Corleone w wspaniałym wykonaniu Roberta de Niro. Do tego dochodzi ten sam mroczny klimat gangsterski, wspaniała muzyka i w końcu świetna obsada w którym poza wspomnianym de Niro swoją rolę życia zalicza tu w końcu mój osobiście ulubiony aktor wszechczasów, Al Pacino i przedwcześnie zmarły John Cazale. To wszystko składa się na dzieło pozbawione wad, o którym bym nigdy nie pomyślał że to powiem, ale nawet przebija pierwszą część. A jeśli już poprzednia odsłona została okrzyknięta mianem arcydzieła, to nie są to byle pochwały. Wielkie dzieło, które na zawsze zostanie zapamiętane. A pod samym względem filmowym – najlepiej wyreżyserowany film wszechczasów.

1. „Lista Schindlera” (reż.: Steven Spielberg)

Osobiście nie lubię, gdy w filmach historycznych są naginane pewne fakty, bo to sprawia, że nie jestem w stanie uwierzyć w tą historię. I w „Liście Schindlera” wbrew pozorom, ale takie zmiany względem historii też się pojawiły. Dlatego też początkowo z miejsca ta produkcja mnie odrzuciła, pomimo że te zmiany były stosunkowo nieduże. Lecz gdy obejrzałem to arcydzieło… Tego nie da się opisać słowami. To najprawdopodobniej mój najbardziej emocjonalny film, na którym przez cały czas płakałem: z bólu cierpienia Żydów, z braku siły wobec zła, które działo się przed moimi oczami i w końcu z wzruszenia że tak niezwykła historia zdarzyła się naprawdę. Piękna muzyka Johna Williamsa (motyw główny wzrusza mnie za każdym razem gdy go usłyszę), rewelacyjnie przedstawiony wizualnie świat wojny, cudowne zdjęcia Janusa Kamińskiego i to znakomite trio aktorskie – Liam Neeson, Ralph Fiennes i Ben Kingsley – coś niezwykłego. Dla Spielberga, który miał w rodzinie Żydów to najtrudniejszy i najważniejszy film w całej karierze. I to widać, bo to przykład filmu, zrobionego prosto z serca. Być może nie powinien znaleźć się na szczycie tej listy, bo nie jest to najlepiej zrobiony film w historii. Bo tak, bywa ckliwy, a główny bohater został przedstawiony w zbyt jaskrawym świetle, ale to film, który wywarł na mnie największe wrażenie emocjonalne w całej historii. To moja subiektywna opinia, ale filmy zawsze kochałem najmocniej za ich emocje. I w „Liście Schindlera” poczułem ich najwięcej – tego bólu, cierpienia, ale i miłości do drugiego człowieka. I za to go pokochałem. Tak jak i całe kino.

Legendarny Ben-Hur powiedział niegdyś: „The hardest thing you’ll ever learn is how to say goodbye„. I chyba miał w tym sporo racji. Bo dla mnie to też ciężki moment, ale którego dzisiaj muszę się podjąć. Nie jest mi z tym łatwo, ale zawsze chciałem skończyć to w dobry sposób. A dla mnie to koniec myśli o filmach. Mam w planach parę projektów, które pragnę rozwinąć jak w najszybszym czasie i zobaczymy, co z tego mi wyjdzie. A Wam drodzy czytelnicy dziękuję raz jeszcze za poświęcony czas dla mnie i mojego bloga. Mam nadzieję, że podobało Wam się to, co robiłem i dobrze mnie zapamiętacie jako Filmaniaka, dla którego filmy były nie tylko pasją, ale i możliwością do podzielenia się z innymi ludźmi, co w duszy mi grało. Jeśli więc szukacie może jakiejś inspiracji, możliwości do pogodzenia się z przeszłości albo potrzebujcie czegoś by Wasz humor się pogorszył w zły dzień, to pamiętajcie że w filmach możecie znaleźć taką inspirację! I mówię Wam to jako zwykły człowiek, który popełnił masę błędów, ale mimo to stara się by jego życie stało się lepsze. I wierzę, że mi się to uda. A Wam życzę wszystkiego najlepszego i niech Moc będzie z Wami! Zawsze.